«Όταν πέθανε ο πατέρας μου ήμουν 29 χρονών» ανέφερε η Χίλντα Ηλιοπούλου.
Στη δύσκολη διαχείριση στην απώλεια του αγαπημένου της πατέρα, Ντίνου καθώς και στις γλυκές αναμνήσεις που έχει από εκείνον αναφέρθηκε, ανάμεσα σε άλλα, η Χίλντα Ηλιοπούλου στη νέα συνέντευξη που παραχώρησε αυτή την εβδομάδα στην εφημερίδα On Time και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου.
Η πρώτη μεγάλη σου πληγή ήταν όταν “έφυγε” ο πατέρας σου;
Ένα πράγμα που θυμάμαι ότι λειτούργησε σαν βάλσαμο στην καρδιά μου ήταν ότι τουλάχιστον είχε ζήσει πολλά χρόνια, ήταν υπέργηρος, γέμισε, είχε κάνει έναν κύκλο ζωής. Δεν είσαι όμως ποτέ προετοιμασμένος όταν φεύγει από τη ζωή κάποιος δικός σου άνθρωπος. Πρώτα “έφυγε” ο πατέρας μου, αργότερα η μητέρα μου. Δύσκολα συναισθήματα, δεν ξεπερνιούνται αυτά.
Όταν πέθανε ο πατέρας μου ήμουν 29 χρονών. Πήγαινα πολύ καλά στη δουλειά μου, ο πατέρας μου με είχε δει σε παραστάσεις και στην τηλεόραση… αυτό όμως που ήταν δύσκολο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι μοιράζεσαι αυτό τον πόνο μαζί με μια ολόκληρη χώρα και δεν έχεις δικαίωμα να το στερήσεις αυτό στους ανθρώπους που τον αγάπησαν, τον στήριξαν και τον ανέβασαν τόσο ψηλά.
Αυτό, λοιπόν, το ότι δεν ήταν μια προσωπική στιγμή γιατί ακόμα και στην κηδεία ήταν όλο το πανελλήνιο, όσο μεγάλη τιμή κι αν είναι, ταυτόχρονα είναι και δύσκολο. Επίσης, είναι δύσκολο να πηγαίνεις στο νοσοκομείο και να βλέπεις μια ατελείωτη ουρά απ’ έξω – και δεν μιλάω μόνο για τα ΜΜΕ αλλά για τον απλό κόσμο, σκέψου ότι παλιά ήταν αλλιώς τα πράγματα και δεν υπήρχαν τα social media.
Είναι ο πατέρας σου και εσύ πρέπει να περάσεις από ανθρώπους που θα σε ρωτήσουν για το δικό σου άνθρωπο αλλά με τη δική τους οπτική, του γνωστού, του διάσημου, ενώ εσύ υποφέρεις για τον πατέρα σου. Είναι δύσκολες στιγμές αυτές, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να τις στερήσεις από κανέναν. Υποφέρεις γιατί για σένα είναι ο μπαμπάς σου, αλλά είναι εξίσου σημαντικό ότι οι άλλοι τον αγαπάνε γιατί είναι ο Ηλιόπουλος. Θυμάμαι στην κηδεία του όλη αυτή τη λαοθάλασσα, εγώ ήμουν νέα και ήταν ακόμα “ακατέργαστα” κάποια συναισθήματα.
Ποια είναι η πιο γλυκιά στιγμή με τον πατέρα σου που τη θυμάσαι έντονα;
Δεν είναι μία, είναι πολλές στιγμές. Θυμάμαι την ημέρα που μου έδωσε τους δίσκους του. Θυμάμαι όταν τον χτένιζα στο καμαρίνι, όταν με έκρυβε πάνω στη σκηνή, μέσα στα σκηνικά, για να μπορώ να βιώνω αυτό που μου αρέσει, τα δωράκια που μας έφερνε, τα παιχνίδια που παίζαμε με τα χέρια μας, που σχημάτιζε κάποια κουκλάκια. Θυμάμαι την τρυφερότητα του, τον ήχο του μέσα στο σπίτι, τις συζητήσεις μας για βιβλία, είναι τόσα πολλά που είναι άδικο να ξεχωρίσω. Ήταν μια ευλογία.
