Πάντα τον Πάνο Νάτση τον ένιωθα κοντά μου, σε όσες παραστάσεις κι αν κάναμε», είπε μεταξύ άλλων η Μαριλού Κατσαφάδου.
Με τρυφερότητα στην απώλεια του αγαπημένου της φίλου και συναδέλφου, Πάνου Νάτση που έφυγε από τη ζωή σε τροχαίο, αναφέρθηκε η Μαριλού Κατσαφάδου στη νέα συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου.
Είχατε την ατυχία να χάσετε σε τροχαίο έναν καλό σας φίλο, τον Πάνο Νάτση. Παίζατε μαζί στο θέατρο και ήσασταν και κολλητοί φίλοι, ο Οδυσσέας και η Χρύσα στην τηλεοπτική σειρά “Σέρρες”. Είναι κάτι που σε πόνεσε πολύ, Έκανες τότε και μια ανάρτηση στο Instagram, όπου έγραψες: “Αδελφούλη μου, δεν περνάει μέρα που να μη σε σκέφτομαι, να προσέχεις και τη μαμά μου, θα τα ξαναπ(ι)ούμε”.
Δεν ήταν μια ατυχία, αλλά μια δυστυχία όλο αυτό και συνεχίζει να είναι για την οικογένεια του και για εμάς, τους φίλους και συνεργάτες του. Νομίζω ότι είναι σοκ και θλίψη μαζί, κάπου νιώθεις ότι όλο αυτό μπορεί και να μη συμβαίνει στην πραγματικότητα. Νιώθεις ότι κάτι λάθος έχει γίνει, ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ήρθε και τον αντικατέστησε ο κολλητός του φίλος, Ευθύμης Γεωργόπουλος, να είναι καλά το παιδί, ήταν πολύ σημαντικό που ήρθε αυτός γιατί ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο για όλους μας.
Πως ένιωσες την πρώτη στιγμή που άνοιξε η αυλαία και συνειδητοποίησες ότι ο Πάνος δεν ήταν εκεί;
Ήταν ένα σοκ. Ένιωσα ένα μούδιασμα. Αυτό θυμάμαι. Και μια ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Ευθύμη, ενός πολύ δικού του ανθρώπου, που ήταν εκεί, εκείνη τη στιγμή. Υπήρχε μια θλίψη για τον Πάνο αλλά και μια ζεστασιά που βλέπαμε τον Ευθύμη.
Ένιωσες σαν να ήταν κάπου εκεί δίπλα ο Πάνος Νάτσης και να σας παρακολουθούσε;
Πάντα τον Πάνο τον ένιωθα κοντά μου, σε όσες παραστάσεις κι αν κάναμε. Αυτό έγινε τον Ιανουάριο του 2022 και, όσες φορές κι αν παίχτηκε η παράσταση, γιατί συνεχίστηκε, πάντα ένιωθα την “παρουσία” του Πάνου. Και όλοι μας. Δεν ξεπερνιέται αυτό.
Όσο κι αν κάνουμε μια δουλειά που ό,τι και να μας συμβεί – πέρα από μια απώλεια μέσα στον ίδιο χώρο και τις απώλειες στη δική μας ζωή, κι εγώ που έχασα τη μαμά μου – όσο σκληρό ή κυνικό κι αν ακούγεται, πας παρακάτω.
Ο θεατής έχει πληρώσει εισιτήριο και θέλει να σε δει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, μοιάζει σαν να είμαστε κλόουν. Ό,τι κι αν συμβεί, οι ηθοποιοί θα είμαστε εκεί, πάνω στη σκηνή που αγαπάμε και θα κάνουμε αυτό που έχουμε μάθει να κάνουμε.
