Σαν πάγος που τσουρουφλίζει, τσαλαβουτά στη φημισμένη Φοντάνα ντι Τρέβι, θαμπώνοντας τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και δημιουργώντας παγκόσμια ταραχή, καθώς φαντάζει ως το πιο επιθυμητό άγαλμα του μπαρόκ σιντριβανιού, στο οποίο, λες και ήξεραν, οι δημιουργοί του Νικόλα Σάλβι και Πιέτρο Μπράτσι, είχαν αφήσει χώρο για να ενσωματωθεί μία εμβληματική αναπαράσταση του μεγαλείου της Αιώνιας Πόλης και της αιώνιας γυναίκας. Ο λόγος για την ηθοποιό και μοντέλο Ανίτα Έκμπεργκ.
Η ηθοποιός παρότι έπαιξε σε πολλές ταινίες, θα μείνει στην ιστορία ως η Αμερικανίδα σταρ σεξοβόμβα Σίλβια Ρανκ, στην ανεπανάληπτη αριστουργηματική ταινία του Φεντερίκο Φελίνι «La Dolce Vita» και θα επισκιάσει ακόμη και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, το άλτερ έγκο του «maestro», πάνω στον οποίο βασίζεται το θαυμαστό σενάριο, που αναδεικνύει μοναδικά την παρακμή της ρωμαϊκής αριστοκρατίας, την καπιταλιστική ανασύσταση των τάξεων και μιας Ιταλίας στραγγισμένης από τον πόλεμο, σε αντίστιξη με την γοητεία της νυχτερινής Αιώνιας Πόλης.
Λέγεται ότι όταν ο Φελίνι συναντήθηκε με τη Σουηδέζα ηθοποιό το 1959 στην Πιάτσα ντι Σπάνια, έναν χρόνο πριν από την πρεμιέρα της περίφημης ταινίας, που σάρωσε στις Κάννες και γνώρισε πολλές τιμές, μεταξύ των οποίων και το Όσκαρ κοστουμιών, έμεινε άναυδος, σχεδόν αποχαυνωμένος μόλις την είδε από κοντά. Όπως εξομολογήθηκε σε στενούς συνεργάτες του, τη σύγκρινε με έναν «πανίσχυρο πάνθηρα, μια λέαινα περήφανη για την καλή της υγεία». Ήταν η σεξουαλικότητα που ενέπνεε και ξεπερνούσε κάθε φαντασία, δημιουργώντας την αίσθηση ότι η φύση έκανε πάλι το θαύμα της και μάλιστα χωρίς να θέλει να το μοιραστεί με την ανθρωπότητα.
Η αθάνατη σκηνή – και για τη μαεστρία του Φελίνι – στην Φοντάνα ντι Τρέβι, γυρίστηκε μία παγωμένη νύχτα του Μαρτίου, αλλά το «θηρίο» από τη Σκανδιναβία δεν δίστασε στιγμή να βουτήξει μέσα στα νερά της, με μία άνεση που έκανε τον ήδη μεθυσμένο, από τα δεκάδες ποτά που είχε πιει νωρίτερα, Μαστρογιάνι να τρεκλίζει ακόμη περισσότερο και να μην μπορεί να σταθεί όρθιος στα νερά του σιντριβανιού.
«Άγγελος, διάβολος, μάνα, αδελφή, ο ωκεανός…»
Ωστόσο, στο ασπρόμαυρο φιλμ – η αριστοτεχνική φωτογραφία του Οτέλο Μαρτέλο ακόμη ένα σημείο αναφοράς για το παγκόσμιο σινεμά – είχαν προηγηθεί και άλλες αξιομνημόνευτες σκηνές, στις οποίες η Έκμπεργκ αποδείκνυε το ταλέντο της, εκτός από το ανείπωτο σεξ απίλ της. Στην πρώτη σκηνή, στο αεροδρόμιο της Ρώμης, όπου δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ συνωστίζονται για να υποδεχθούν την Αμερικάνα σταρ και αυτή δεν τους απογοητεύει, κάνοντας τους πάντες να παραληρούν, στη σουίτα της στο ξενοδοχείο, όταν απαντά σε ερωτήσεις δημοσιογράφων και ένας απ’ αυτούς, ο Μαρτσέλο, προτείνει στον παραγωγό της να πάνε για ξενάγηση στον Άγιο Πέτρο. Εκεί, θα τον αφήσει πίσω της, τρέχοντας σαν αιλουροειδές στις αναρίθμητες σκάλες του τρούλου. Θα ακολουθήσει το πάρτι στις Θέρμες του Καρακάλα, όπου μερικά ζευγάρια χορεύουν βαριεστημένα και ο Μαρτσέλο μαζί της. Κοιτάζοντας τη στα μάτια, θα της πει: «Ποια είσαι Σίλβια; Είσαι τα πάντα, η Εύα, η πρώτη γυναίκα στη γη, άγγελος, διάβολος, μάνα, αδελφή, ο ωκεανός…». Εκείνη ακούει χωρίς να καταλαβαίνει – στην ουσία όλες τις σκέψεις που προκάλεσε στον Φελίνι η ύπαρξή της. Φοράει μία μαύρη στράπλες τουαλέτα μέσα στην οποία ασφυκτιούν τα στήθη της. Στους ώμους της χύνονται τα πλατινένια της μαλλιά. Εκεί κάπου εμφανίζεται και ο Αντριάνο Τσελεντάνο τραγουδώντας και με μια πομπή χορευτών θα οδηγηθούμε στη σκηνή – σταθμό του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Συμπληρώνοντας 10 χρόνια από τον θάνατό της (11 Ιανουαρίου 2015), η Ανίτα Έκμπεργκ παραμένει ένα σύμβολο – όχι μόνο του σεξ – των κορυφαίων στιγμών της κινηματογραφίας και συνάμα, μία γλυκόπικρη υπενθύμιση για το σινεμά των μεγάλων δημιουργών, των σπουδαίων ταινιών και βεβαίως, μίας γλυκιάς ζωής, που πάντα θα ονειρευόμαστε.
Από το Μάλμοε στο Χόλιγουντ και τους έρωτες
Η Ανίτα Έκμπεργκ, γεννημένη στο Μάλμε της Σουηδίας στις 29 Σεπτεμβρίου του 1931, θα είναι το έκτο από τα οκτώ παιδιά μίας αυστηρής προτεσταντικής οικογένειας και από την εφηβεία της θα εργαστεί ως μοντέλο, τρελαίνοντας τους γονείς της. Το 1950 θα στεφθεί Μις Σουηδία και θα ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να συμμετάσχει στον διαγωνισμό Μις Υφήλιος, χάνοντας τον τίτλο, αλλά κερδίζοντας την εκτίμηση των κινηματογραφικών παραγωγών του Χόλιγουντ. Έτσι, ταυτόχρονα με φωτογραφίσεις μόδας άρχισε να κάνει και τις πρώτες της εμφανίσεις σε ταινίες, σε ρόλους που αναδείκνυε της φυσικής της ομορφιά. Σύντομα, όμως, θα δείξει και το ταλέντο της στην υποκριτική και θα βρεθεί δίπλα σε ιερά τέρατα του Χόλιγουντ, όπως οι Τζον Γουέιν, Τζέρι Λιούις, Ντιν Μάρτιν, Χένρι Φόντα και Φρανκ Σινάτρα. Ο τελευταίος, γνωστός γυναικοκατακτητής, θα συνάψει σχέση μαζί της, ενώ θα ακολουθήσουν και έρωτες με τους Τάιρον Πάουερ, Γιουλ Μπρίνερ, Έρολ Φλιν και Γκάρι Κούπερ, ενώ ο δισεκατομμυριούχος και παραγωγός ταινιών, αλλά με αρκετά προβλήματα και ψυχική διαταραχή, Χάουαρντ Χιουζ, της ζήτησε να παντρευτούν και φυσικά η Σουηδέζα απομακρύνθηκε τρέχοντας.
Οι γάμοι και ο Ανιέλι
Τον πρώτο της γάμο θα τον κάνει το 1956 με τον Βρετανό ηθοποιό Άντονι Στιλ, με τον οποίο χώρισε έπειτα από έξι χρόνια, ενώ ξαναπαντρεύτηκε το 1963 τον σχεδόν ασήμαντο ηθοποιό Ρικ βαν Νάτερ, τον οποίο εγκατέλειψε δώδεκα χρόνια μετά. Πάντως, ο έρωτας της ζωής της θα είναι ο Τζιάνι Ανιέλι, με τον οποίο διατήρησε ερωτική σχέση για χρόνια, παρότι αυτός ήταν παντρεμένος και δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει διαζύγιο.
Πόλεμος και Ειρήνη με Χρυσή Σφαίρα
Ξαναγυρνώντας στην ιστορία της κινηματογραφικής της σταδιοδρομίας, το 1954 θα εγκαταλείψει την Universal, για την Paramount, όπου την ήθελαν να αντικαταστήσει την Μέριλιν Μονρόε στο δημοφιλές σόου του Μπομπ Χόουπ, για τη Χριστουγεννιάτικη ψυχαγωγία του αμερικάνικου στρατού. Ο Χόουπ θα ξετρελαθεί μαζί της, αλλά μάλλον δεν τόλμησε…
Αντιθέτως, τόλμησαν οι ιθύνοντες του περιοδικού Time όταν το 1955 της πρόσφεραν το εξώφυλλο και ένα άρθρο με τίτλο «Αμαρτία και Σουηδία», αναγορεύοντάς την σε σύμβολο της νέας απελευθερωμένης σεξουαλικά Σκανδιναβίας. Τον επόμενο χρόνο θα κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα για το επικό «Πόλεμος και Ειρήνη», του Κινγκ Βίντορ, ενώ δίπλα της πρωταγωνιστούν οι Χένρι Φόντα, Βιτόριο Γκάσμαν, Μελ Φερέρ και Όντρεϊ Χέπμπορν.
Μετά την κορυφή η πτώση
Ωστόσο, έπρεπε να έρθει το 1960 για τη μεγάλη στιγμή της ζωής της, τον Φελίνι, τον Μαστρογιάνι και την ντόλτσε βίτα της καλλιτεχνικής της πορείας. Μετά την τεράστια επιτυχία της, η Έκμπεργκ δεν επέστρεψε ποτέ στην Αμερική, αλλά ούτε και στην πρώτη γραμμή του σινεμά, κάνοντας αρκετές ευρωπαϊκές ταινίες, κάποιες καλές, κάποιες μάλλον εντελώς αποτυχημένες και πάντα με το βάσανο να κρίνεται με βάση την εκπληκτική της εμφάνιση στο φιλμ του Φελίνι.
Και το τελευταίο ταξίδι στο Μάλμε
Θα ανακηρυχθεί από το περιοδικό Empire ως μία από τις πιο σέξι γυναίκες στην ιστορία του κινηματογράφου (μάλλον περιττό) και έπειτα από περίπου 50 χρόνια πορείας στο σινεμά θα αποσυρθεί.
Θα πεθάνει πάμφτωχη στη Ρώμη, έπειτα από επιπλοκές χρόνιων ασθενειών. Η κηδεία της θα γίνει στη Λουθηρανική-Ευαγγελική εκκλησία της ιταλικής πρωτεύουσας, ενώ τα λείψανά της θα μεταφερθούν στη γενέτειρά της, στη Σουηδία, σύμφωνα με επιθυμία της.
Η Έκμπεργκ, θα μείνει στη μνήμη μας για πάντα στα νερά της Φοντάνα ντι Τρέβι, αλλά και ως ένα δυναμικό και «άτακτο» κορίτσι. Κάτι που παραδεχόταν και η ίδια, λέγοντας σε κάποια ανύποπτη στιγμή με νόημα: «Δεν ξέρω αν υπάρχει παράδεισος ή κόλαση, αλλά σίγουρα η κόλαση θα είναι πιο ευχάριστη»…
