Για το επίσημο τουρκικό κράτος το κουρδικό ήταν μια συνεχής ανοιχτή πληγή στα ανατολικά, ένα πεδίο μαχών και συνεχούς αστάθειας ο δε Οτσαλάν ο υπ’ αριθμόν 1 καταζητούμενος στη χώρα για δεκαετίες.
Οι τουρκικές ηγεσίες και κυρίως οι στρατιωτικοί είχαν ακουλουθήσει σκληρή γραμμή απέναντι στους Κούρδους. Απαγόρευσαν τη γλώσσα τους, τα έθιμά τους, σε ορισμένες περιοχές ακόμα και το ντύσιμο που παρέπεμπε στην ιστορία των Κούρδων. Το αντάρτικο που οργανώθηκε από το PKK και τον ηγέτη του, Αμπτουλάχ Οτσαλάν, ήρθε σαν φυσικό επόμενο για έναν λαό που αναζητούσε την ελευθερία του.
Οι Κούρδοι κέρδισαν την συμπαράσταση ενός μεγάλου μέρους της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, και οι πρόσφυγες από το Κουρδιστάν έβρισκαν εύκολα καταφύγιο στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.. Το θέμα αποτέλεσε μάλιστα συχνά σημείο τριβής στις σχέσεις Τουρκίας και ΕΕ.
Η περιπετειώδης οδύσσεια επί μήνες, σε πτήσεια ανάμεσα σε πολλέ ευρωπαϊκές πρωτεύσουσες, η προσγείωση στο Ελληνικό, η μεταφορά του στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, οι «πρωτοβουλίες» ιδιωτών και η αδυναμία της τότε ελληνικής κυβέρνησης να διαχειριστεί με ψυχραιμία την κατάσταση οδήγησε το 1999 στην παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους. Η σύλληψή του παρουσιάστηκε ως μία μεγάλη νίκη του τουρκικού κράτους, αλλά δεν σήμανε και το τέλος των συγκρούσεων. Το μέτωπο στην ανατολή παρέμενε ενεργό με μεγάλο κόστος και απώλειες.
Η απόφαση Οτσαλάν να δώσει τέλος στον ένοπλο αγώνα είναι ένα πραγματικό δώρο στον Ερντογάν. Τον βοηθά να εξοικονομήσει δυνάμεις και πόρους, χωρίς να σταματά την εμπλοκή του στα εσωτερικά του Ιράκ και της Συρίας, όπου υπάρχουν επίσης κουρδικοί πληθυσμοί. Είναι άγνωστο, αλλά όχι απίθανο, ο Ταγίπ Ερντογάν να ανταποδώσει το δώρο παρέχοντας μεγαλύτερες πολιτικές ελευθερίες στους κουρδικής καταγωγής πολίτες, ενώ θεωρείται βέβαια ότι θα χρησιμοποιήσει αυτή τη μόνιμη εκεχειρία για να κερδίσει ψήφους στον κουρδικό πληθυσμό, την ώρα που βλέπει την δημοτικότητά του να μειώνεται.
