Ο Χρήστος Λούλης επιχειρεί να κάνει ένα μίνι απολογισμό της ζωής και της επαγγελματική του πορείας. Καλεσμένος στην εκπομπή «Καλημέρα είπαμε;» μίλησε ακόμη για τις πρόβες στη νέα παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» που θα πρωταγωνιστήσει από τα τέλη του Ιανουαρίου του 2025 στο θέατρο Προσκήνιο. «Είμαι 25 χρόνια σε αυτή τη δουλειά και για λόγους βιοπορισμού έχει τύχει να κάνω και τρεις με τέσσερις παραστάσεις τον χρόνο. Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας βλέπεις το μοτίβο των πραγμάτων και πώς επαναλαμβάνεται και η μαγεία – αν δεν σταματά- κάνει μια κοιλιά. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι δεν παίρνω τόση χαρά, όση έπαιρνα παλιότερα».
Στη συνέχεια, ο Χρήστος Λούλης μίλησε για την περίοδο που μπήκε στη σχολή και τα πρώτα του χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο, ενώ αποκάλυψε πως «Έχω φάει πολλές επαγγελματικές και προσωπικές σφαλιάρες».
«Όταν μπήκα στη σχολή ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα. Χωρίζω τη ζωή μου στο πριν τη σχολή και μετά τη σχολή, είναι σαν να είμαι άλλος άνθρωπος. Έβλεπα τον κόσμο με τόσο άλλο χρώμα και άλλα μάτια, ήταν σαν να απλώθηκε ξαφνικά μπροστά μου ένα λιβάδι από πιθανότητες και δυνατότητες, λουλούδια, ζώα όλων των ειδών. Με είχε συνεπάρει τόσο πολύ αυτό το λιβάδι, που είχα συνέχεια το μυαλό μου να τρέξω, να παίξω, οτιδήποτε. Ήμουν τόσο πολύ δοσμένος, σαν να είχα πάρει μια φόρα και να πετούσα, δεν έβλεπα πίσω μου, μόνο μπροστά.
Πρώτα απ’ όλα στη σχολή και λίγα χρόνια μετά είχα ξεκόψει από τους παλιούς μου φίλους, είχα ξεκόψει και από τους γονείς μου τους ίδιους. Δηλαδή, μιλούσα με τους γονείς μου όσο ήταν αναγκαίο σχεδόν. Ήταν σαν μια περίεργη, υποσυνείδητη προσπάθεια να γίνω κάποιος άλλος, να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου εν πάση περιπτώσει.
Για μια χρονική περίοδο της τάξης των 2-3 χρόνων είχα φύγει από τους φίλους μου. Κάποια στιγμή μου έλεγαν “πού είσαι;” και πραγματικά δεν είχα χρόνο, ήμουν στη σχολή, μετά πήγαινα στο θεάτρο, δούλευα και στο θέατρο, το άνοιγα το πρωί, μετά πήγαινα στη σχολή, μετά ξαναπήγαινα στο θέατρο και το κλείδωνα το βράδυ. Εκεί σε αυτή τη φάση, στα 22-23 σου, χάνεσαι».
Αναφερόμενος στη σύζυγό του, Έμιλυ Κολιανδρή και τα παιδιά τους είπε: «Με το παιδί πρέπει να είσαι ειδική περίπτωση για να μην καταλάβεις ότι σημασία έχει αυτό και όχι εσύ. Πρέπει να έχεις έναν αθεράπευτο εγωισμό για να μην καταλάβεις ότι δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος, αν ποτέ ήσουν».
Τέλος, στην ερώτηση αν έχει αντιμετωπίσει ποτέ την κατάθλιψη εξομολογήθηκε: «Όλοι περνάμε φάσεις που δεν ξέρουμε τι μας συμβαίνει. Κύματα που περνάς από μέσα και λες ‘τι γίνεται; πότε θα βγω;”. Περνούν και τα χρόνια και αλλάζεις, το περιβάλλον δεν αλλάζει. Αν φθάσεις σε ένα σημείο που δεν μπορείς να λύσεις τα πράγματα είναι αναγκαίο να πας σε έναν άνθρωπο για να σε βοηθήσει».
