Ένοχο για τη δηλητηρίαση 30 ασθενών, 12 εκ των οποίων έχασαν τη ζωή τους, έκρινε το Κακουργιοδικείο του Ντουμπς της Γαλλίας τον αναισθησιολόγο Φρεντερίκ Πεσιέ καταδικάζοντας τον σε ισόβια κάθειρξη.
Σύμφωνα με τον εισαγγελέα της υπόθεσης, πρόκειται για «έναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες στην ιστορία», ο οποίος, χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του γιατρού, επέλεγε «τη χορήγηση φαρμάκων για να σκοτώνει». Ο ίδιος ο αναισθησιολόγος αρνήθηκε κατηγορηματικά την ενοχή του λέγοντας ότι δεν είναι δηλητηριαστής και ζήτησε την αθώωση του, ενώ ο δικηγόρος του αμφισβήτησε τα αποδεικτικά στοιχεία
Για να καταλήξει ωστόσο σε αυτή την ετυμηγορία το γαλλικό Δικαστήριο αποφάνθηκε ξεχωριστά για καθεμία από 30 περιπτώσεις δηλητηρίασης —12 θύματα πέθαναν και 18 επέζησαν—, οι οποίες διαπράχθηκαν μεταξύ 2008 και 2017 σε δύο ιδιωτικές κλινικές στη Μπεζανσόν, σε ασθενείς ηλικίας από 4 έως 89 ετών. Και στις 30 περιπτώσεις αναισθησιολόγος ήταν ο καταδικασθείς γιατρός.
Oροί με κάλιο και τοπικά αναισθητικά
Ειδικότερα και σύμφωνα με την εισαγγελία, ο αναισθησιολόγος Πεσιέ, χωρίς καμμία αμφιβολία, μόλυνε ορούς με κάλιο, τοπικά αναισθητικά, αδρεναλίνη και ηπαρίνη για να προκαλέσει καρδιακή ανακοπή ή αιμορραγία σε ασθενείς που λάμβαναν θεραπεία από συναδέλφους του. Στόχος του, σύμφωνα με την εισαγγελία, ήταν να «βλάψει ψυχολογικά» τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης με τους οποίους βρισκόταν σε σύγκρουση και να «ικανοποιήσει τη δίψα του για εξουσία».
Ήθελε «να σταματούν οι καρδιές»
Σύμφωνα με ιατροδικαστικές γνωματεύσεις, ο αναισθησιολόγος είναι μία διαταραγμένη προσωπικότητα που ήθελε «να σταματούν οι καρδιές» και για τον οποίο «η ζωή του ασθενούς δεν είχε σημασία».
«Αυτό επιτρέπει σε κάποιον να ρυθμίζει τις εσωτερικές του εντάσεις και να ανακτήσει μια μορφή ισορροπίας… Κάποιος μπορεί στη συνέχεια να συνεχίσει την κανονική του ζωή σαν να μην είχε συμβεί τίποτα», ανέφερε στο Δικαστήριο ή ψυχοεγκληματολόγος Πεγκί Αλιμάν, σημειώνοντας πως μια τέτοια διπλή προσωπικότητα απαιτεί αυτό που ονομάζεται «σχίσμα», ένα είδος «ψυχολογικού αμυντικού μηχανισμού» που αρθρώνεται μεταξύ ενός «εαυτού» προσαρμοσμένου στην κοινωνία και ενός τραυματισμένου, ασταθούς και θαμμένου «εαυτού», από τον οποίο «μπορεί να βλαστήσει το αδιανόητο».
«Το πρώτο αγνοεί την ύπαρξη του δεύτερου και αυτά τα δύο μέρη δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συναντηθούν», υπογράμμισε η εγκληματολόγος, ενώ συνάδελφος της έκανε λόγο για «μια ισχυρή ρήξη τύπου Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ».
