«Το να διαφημίσεις τη ζωή σου θέλει κόπο», λέει ο Γιώργος Γαλίτης.
Στην εφημερίδα On Time και τη Σίσσυ Μενεγάτου παραχώρησε συνέντευξη ο Γιώργος Γαλίτης. Ο γνωστός ηθοποιός απάντησε, μεταξύ άλλων, και για την προσωπική του ζωή.
Εσείς πώς και δεν κάνατε οικογένεια; Δεν θελήσατε ένα παιδί δικό σας;
Δεν ήθελα να κάνω οικογένεια. Δεν ήταν κάτι που το ’χα σκοπό. Αλλά και με τις συντρόφους που ήμουν δεν προέκυψε.
Τα προσωπικά σας πάντα τα προφυλάξατε.
Πιστεύω ότι πιο εύκολα προφυλάσσεσαι, αν δεν «πουλήσεις» τα προσωπικά σου, και πιο δύσκολα τα… διαφημίζεις. Το να… διαφημίσεις τη ζωή σου θέλει κόπο. Θέλει τρέξιμο. Δηλαδή, «ελάτε να με φωτογραφίσετε, θα είμαστε εκεί». Πιο εύκολα προφυλάσσεσαι, οπότε έχω πάρει τον πιο εύκολο δρόμο. Και δεν αφορά και κανέναν το τι κάνω, το πού πάω, με ποια είμαι, τι τρώω κ.λπ.
Πιστεύετε ότι κάποιοι άνθρωποι που είναι στη δημοσιότητα το παλεύουν πολύ για να είναι; Το οργανώνουν; Δεν εμφανίζονται ξαφνικά οι παπαράτσι;
Νομίζω ότι όλο αυτό θέλει πολύ τρέξιμο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, να είσαι καταπάνω, ακόμα και στο TikTok∙ είσαι το πρωί στο γυμναστήριο και πρέπει να βγάλεις το βίντεο, το μεσημέρι τι θα φας, πού θα πας να φας, πώς θα το φτιάξεις, όλο αυτό το πράγμα είναι κούραση. Θέλει κόπο όλο αυτό. Αλλά ουσιαστικά όλο αυτό το σύστημα δεν ωφελεί, το να βρίσκεται αυτό το άτομο σε μια παράσταση.
Δηλαδή, υπάρχουν παραστάσεις που χρησιμοποιούν πρόσωπα που έχουν πεντακόσιες χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο ακολούθους στο Instagram. Ωφελεί ίσως μόνο αυτά τα παιδιά που κάνουν stand up comedy ή κωμωδία στο TikTok και υπάρχει κόσμος που τους ακολουθεί. Το θέατρο δεν ωφελείται από Instagram καταστάσεις και TikTοΚ. Το κοινό που θα έρθει είναι άλλο target group. Έχει ανθρώπους οι οποίοι θα ψάξουν την καλή παράσταση.
Τα έχετε καταφέρει υπέροχα στην επαγγελματική σας ζωή. Πιστεύετε ότι ισχύει το ίδιο και για την προσωπική σας ζωή;
Νιώθω ευχαριστημένος. Θα μπορούσα ίσως να ήμουν καλύτερα αλλιώς, αλλά αυτό που μετράει είναι το τώρα. Πιστεύω ότι πάντα πρέπει να κοιτάμε το εδώ και τώρα. Έχω βάλει στόχο να διαβάζω τέσσερα, πέντε βιβλία το μήνα, οπότε να μπορέσω να τελειώσω κάποια στιγμή όλα αυτά που έχω στις βιβλιοθήκες μου, να μπορώ να βγαίνω για έναν καφέ, να περπατάω -μου αρέσει πάρα πολύ η βόλτα στο κέντρο της Αθήνας-, να χαζεύω στα βιβλιοπωλεία και μετά να πηγαίνω στην παράστασή μου.
Δηλαδή, όλο αυτό, η πολυτέλεια του χρόνου, της παρέας, το ότι μπορούμε να βρεθούμε να πάμε κάπου, να περπατήσουμε ή να κάτσουμε σε ένα παγκάκι, νομίζω ότι και με γεμίζει και μου κάνει καλό η απλότητα της καθημερινότητας. Από κει και πέρα, το τι θα συμβεί στη σκηνή είναι άλλο. Αυτή η… έκρηξη που γίνεται στο θεατρικό σανίδι είναι τελείως διαφορετική, είναι ένα μικρό ή μεγάλο θαύμα.
