Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας μίλησε για τον παππού του και έναν από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της χώρας. Τον έζησε στα πρώτα χρόνια της ζωής του και θυμάται ακόμα την αγάπη που έπαιρνε από εκείνον. Όπως ανέφερε σε συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή Locals στο Attica Tv, δεν του χαλούσε χατίρι.
Όπως είπε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ίσως ο παππούς του να είχε ενοχές, επειδή όταν ο γιος του ήταν σε αυτή την ηλικία, δεν τον είχε ζήσει πολύ. Ίσως, όπως πιθανολόγησε, διαισθανόταν ότι το τέλος της ζωής του πλησιάζει και ήθελε να μην λείψει τίποτα από τα δύο εγγόνια του.
«Οι μνήμες που έχω από τον παππού μου είναι από τεσσάρων ετών. Τότε δεν υπήρχαν μαγαζιά με παιχνίδια… Ήθελε να προλάβει να μας κάνει όλα τα χατίρια γιατί διαισθανόταν ότι δεν θα μας ζήσει πολύ, δεν ξέρω, είχε ενοχές επειδή αυτή την ηλικία στον γιό του δεν την έζησε γιατί δούλευε πολύ. Είχαν χωρίσει τότε, ήθελε να είναι παρών σε εμάς» εξομολογήθηκε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.
«Άργησα να καταλάβω ποιος ήταν ο παππούς μου, ένας συμμαθητής μου στο σχολείο φώναζε “Κύριε, κύριε είναι ο εγγονός του Κωνσταντάρα”» αποκάλυψε ο παρουσιαστής.
Προ ημερών η Φίνος Φιλμ τίμησε τη μνήμη του Λάμπρου Κωνσταντάρα με ένα αφιέρωμα. «Στις 13 Μαρτίου 1913 γεννιέται στην Αθήνα ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Οι πρώτες δύο εμφανίσεις του στον κινηματογράφο, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν ιστορικές, αφού η μεν πρώτη “Το Τραγούδι του Χωρισμού” (1940) είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία ελληνικής παραγωγής και μάλιστα στη μοναδική σκηνοθετική δουλειά του Φιλοποίμενα Φίνου, ενώ η δεύτερη “Η Φωνή της Καρδιάς” (1943) σηματοδοτεί την αρχή της θρυλικής ιστορίας της Φίνος Φιλμ» αναφέρεται στον λογαριασμό της Φίνος Φιλμ, στη λεζάντα της ανάρτησής της για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
«Θυμόμαστε αυτόν τον μεγάλο ηθοποιό μέσα από ένα διαφορετικό αφιέρωμα, που τιμά την αρχή της καριέρας του και αναδεικνύει τη φινέτσα ενός καλλιτέχνη που θα μπορούσε να μαγέψει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τον κόσμο όλο», προστίθεται.
