Ο καρκίνος του παχέος εντέρου αποτελεί μία από τις πιο συχνές κακοήθειες στον δυτικό κόσμο, με περίπου 1,9 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις και 900.000 θανάτους ετησίως παγκοσμίως. Μαζί με τον καρκίνο του μαστού και του προστάτη, συγκαταλέγεται στις τρεις συχνότερες μορφές καρκίνου. Η επίπτωσή του αυξάνεται σημαντικά μετά τα 55 έτη, γεγονός που καθιστά αναγκαίο τον προληπτικό έλεγχο μέσω κολονοσκόπησης από την ηλικία των 50 ετών, ακόμη και χωρίς οικογενειακό ιστορικό.
Παρά τη βελτίωση των διαγνωστικών τεχνικών, περίπου το 20% των ασθενών παρουσιάζει ήδη μεταστάσεις κατά τη διάγνωση. Συχνά, προειδοποιητικά συμπτώματα όπως αίμα στα κόπρανα, ανεξήγητη αναιμία ή μεταβολές στις συνήθειες του εντέρου αγνοούνται. Έτσι, μόνο το 15% των περιστατικών εντοπίζεται σε αρχικά στάδια μέσω προληπτικών εξετάσεων.
Η χειρουργική εξακολουθεί να αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της θεραπείας, ιδιαίτερα σε προσπάθειες ίασης. Η πρόγνωση και τα θεραπευτικά αποτελέσματα στον καρκίνο του παχέος εντέρου διαμορφώνονται μέσα από έναν συνδυασμό παραγόντων: τη συνεργασία μιας εξειδικευμένης ιατρικής ομάδας, την εφαρμογή σύγχρονων και τεκμηριωμένων θεραπευτικών πρωτοκόλλων, τη διαθεσιμότητα προηγμένου ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού και τη σωστή επιλογή της κατάλληλης χειρουργικής τεχνικής. Η πολυπαραγοντική αυτή προσέγγιση είναι καθοριστική για τη βελτιστοποίηση των αποτελεσμάτων και τη μακροχρόνια επιβίωση του ασθενούς.
Ολική Μεσοκολική Εκτομή (CME)
Η πλέον ενδεδειγμένη χειρουργική τεχνική είναι η Ολική Μεσοκολική Εκτομή με Κεντρική Αγγειακή Απολίνωση (CVL), προσαρμοσμένη στη θέση του πρωτοπαθούς όγκου και τη διαδρομή λεμφαδενικής διασποράς. Η τεχνική αυτή, εφαρμόζοντας ογκολογικές αρχές, διασφαλίζει ριζική αφαίρεση του όγκου και των λεμφαδένων μέσω ανατομικών επιπέδων όπου απουσιάζουν μεγάλα αγγεία (ανάγγεια πεδία).
Όταν πραγματοποιείται σωστά, συνοδεύεται από ελάχιστη αιμορραγία, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές, όπως η ρομποτική ή η λαπαροσκοπική χειρουργική, μειώνοντας δραστικά την ανάγκη για μετάγγιση. Τα πλεονεκτήματα της CME ως προς τη μείωση της τοπικής υποτροπής και την αύξηση των ποσοστών επιβίωσης τεκμηριώνονται από πληθώρα μελετών και ενσωματώνονται στις σύγχρονες κατευθυντήριες οδηγίες.
Με την ορθή εφαρμογή της τεχνικής, σε συνδυασμό με λεμφαδενικό καθαρισμό, επιτυγχάνονται σημαντικά υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης, ακόμη και σε προχωρημένα στάδια. Πάνω από το 60% των ασθενών με καρκίνο παχέος εντέρου δύναται να ιαθεί πλήρως.
Αντιμετώπιση Ηπατικών Μεταστάσεων
Στο μεταστατικό στάδιο, η συχνότερη εντόπιση των μεταστάσεων εντοπίζεται στο ήπαρ. Η ανατομική δομή του σε οκτώ τμήματα επιτρέπει την επιλεκτική αφαίρεση λοβών ή τμημάτων του, όταν η ηπατική λειτουργία είναι επαρκής. Σε κατάλληλα επιλεγμένους ασθενείς, η εκτομή μπορεί να πραγματοποιηθεί με ασφάλεια.
Το φάσμα των επεμβάσεων περιλαμβάνει τόσο ελάχιστα επεμβατικές (λαπαροσκοπικές, ρομποτικές) όσο και ανοιχτές μεθόδους, ανάλογα με την έκταση της νόσου. Σε περιπτώσεις εκτεταμένων ή πολλαπλών εστιών εφαρμόζονται πολυπαραγοντικά θεραπευτικά πρωτόκολλα, τα οποία συνδυάζουν συστηματική θεραπεία με τοπικές ογκολογικές παρεμβάσεις, όπως:
- Ραδιοσυχνότητες (RFA)
- Μικροκυματική κατάλυση (MWA)
- Στερεοτακτική ακτινοθεραπεία (SBRT)
Ασθενείς με περιορισμένες, τεχνικά εξαιρέσιμες μεταστάσεις στο ήπαρ μπορούν να υποβληθούν σε συνδυασμένη χειρουργική προσέγγιση: ριζική εκτομή του πρωτοπαθούς όγκου (CME) και χειρουργική ή υβριδική θεραπεία των μεταστάσεων. Η στρατηγική αυτή προσφέρει αυξημένες πιθανότητες ίασης και μακροχρόνια επιβίωση.
Γράφει ο Αριστοτέλης Περράκης, MD, PhD, MHBA, FACS,
Διευθυντής Κλινικής Γενικής, Ογκολογικής (Ήπαρ – Πάγκρεας – Κολοορθικός Καρκίνος) & Ελάχιστα Επεμβατικής Χειρουργικής, Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, Καθηγητής Χειρουργικής Πανεπιστημίου Μαγδεμβούργου
Τακτικό Μέλος του Αμερικανικού Κολλεγίου Χειρουργών
Διαβάστε περισσότερα άρθρα για θέματα που αφορούν την υγείας σας, εδώ
