Η απόφαση Ερντογάν να «καθαρίσει» τους πολιτικούς του αντιπάλους και κυρίως τον Εκρέμ Ιμάμογλου, τον πρώτο μετά από χρόνια μονοκρατορίας που απειλούσε να τον «εκθρονίσει», δεν ήταν ουσιαστικά κεραυνός εν αιθρία.
Ο Τούρκος πρόεδρος έχει δώσει επανειλημμένα δείγματα γραφής για το πώς εννοεί τη λειτουργία της δημοκρατίας, των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Όλα πρέπει να ξεκινούν και να τελειώνουν στον ίδιο και η μόνη παραχώρηση που μπορεί να κάνει είναι να διεξάγει εκλογές, στις οποίες υποχρεωτικά θα πρέπει να είναι ο νικητής.
Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση απέναντι στο νέο κρεσέντο αυταρχισμού και δεσποτισμού του Ερντογάν; Αρχικά δείχνει σα να βρίσκεται σε μεσημεριανή «σιέστα» καθώς τη σύλληψη του Ιμάμογλου ακολούθησε μία αμήχανη σιωπή. Οι πρώτες αντιδράσεις ήρθαν μεμονωμένα από κράτη- μέλη και κάποιες απ’ αυτές έμοιαζαν του είδους «έγιναν για να γίνουν». Όχι ότι σε άλλα θέματα είχαμε συνηθίσει την Ε.Ε. να είναι ταχύτατη σε δηλώσεις και πράξεις, αλλά το πρόβλημα Τουρκία είναι αρκετά ιδιότυπο.
Ο Ερντογάν δεν έγινε τώρα αυτός που διώκει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ειδικά μετά το πραξικόπημα του 2016 οι διώξεις έχουν τη μορφή πογκρόμ στη Δημόσια Διοίκηση και όχι μόνον. Πολίτες και ΜΜΕ διώκονται και μόνο αν ασκήσουν κριτική στην Τούρκο πρόεδρο. Τα κοινωνικά δίκτυα συχνά φιμώνονται όταν η τουρκική ηγεσία θεωρήσει ότι γίνονται επικίνδυνα. Και πώς απαντά σε όλα αυτά η Ε.Ε. εδώ και μία δεκαετία; Ουσιαστικά δεν απαντά. Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ομοτράπεζος σε όλα τα μεγάλα θέματα, ενίοτε θεωρείται και «σύμμαχος» όταν εξυπηρετεί την μεταναστευτική πολιτική ή την πολιτική στη Μέση Ανατολή, κάτι που ακροβατεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και στον κυνισμό.
Ο Ερντογάν πιστεύει ότι η χλιαρή αντίδραση της Δύσης στην σύλληψη του Ιμάμογλου θα λειτουργήσει υπέρ του, γιατί είναι κάτι που το έχει ξαναδοκιμάσει και έχει πετύχει. Ειδικά μετά την εκλογή Τραμπ, τον οποίο θεωρεί «φίλο» δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι προσβλέπει στην κούραση των οπαδών του Ιμάμογλου, αν καταλάβουν ότι δεν έχουν διεθνή ερείσματα. Απλώς η Ε.Ε. θα πρέπει να απαντήσει τι έχει να κερδίσει απ’ αυτή τη στάση και η απάντηση είναι πειστική για τους ίδιους της τους πολίτες.
