Η Σέβη Βολουδάκη μιλάει για την απώλεια του συζύγου της και οι λέξεις που χρησιμοποιεί προκαλούν συγκίνηση. Σε νέα συνέντευξη που παραχώρησε στην Σάσα Σταμάτη για τα Παραπολιτικά η Υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, άνοιξε την καρδιά της και μίλησε τόσο για τα υπουργικά της καθήκοντα όσο και για την προσωπική της ζωή μετά την απώλεια του συζύγου της.
Φαντάζομαι ότι η απώλεια του συζύγου σας δημιουργεί μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας…
Μετά την απώλεια του Μανούσου δίνω αγώνα για να βάλω τη ζωή µου σε τάξη. Όμως, αισθάνομαι ότι ο Μανούσος βρίσκεται διαρκώς στο πλευρό µου. Είναι σαν να συναποφασίζουμε. Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι τα πάντα έγιναν πιο δύσκολα από τότε που τον χάσαμε. Μας λείπει. Δυσκολίες υπάρχουν. Στις 6 το πρωί ετοιμάζω πρωινά, πηγαίνω τη μικρή στη στάση, τα αγόρια στο σχολείο και έρχομαι στο υπουργείο. ∆εν είναι εύκολη η ζωή µε τρία παιδιά και µε τις απαιτήσεις του υπουργείου, θέλει προγραμματισμό, σκληρή δουλειά και επιμονή. Τα παιδιά µου ήταν η προτεραιότητά µου και όλα τα άλλα είπα ότι θα τα προσαρμόσω εκεί. Και δεν μετανιώνω γι’ αυτή µου την επιλογή.
Πριν από δύο χρόνια χάσατε τον σύζυγό σας από καρκίνο. Πώς βιώσατε την απώλεια;
Η απώλεια ενός ανθρώπου τόσο αγαπημένου, τόσο βαθιά συνδεδεμένου µε τη ζωή σου, σε σημαδεύει οριστικά. Ο πόνος είναι μεγάλος και παραμένει μέσα σου. ∆εν εξασθενεί µε τον χρόνο. Αντιθέτως, πολλές φορές γίνεται εντονότερος, καθώς σε κάθε στιγμή χαράς, σε κάθε οικογενειακή γιορτή ή σημαντική απόφαση νιώθεις πιο έντονα την απουσία. Η πίστη µου στον Θεό µε βοήθησε να σταθώ όρθια. Πιστεύω ότι ο Μανούσος βρίσκεται κάπου καλύτερα και ότι κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούμε. Αυτό µου δίνει μια εσωτερική γαλήνη.
Από πού αντλείτε τη δύναμή σας;
Τα παιδιά µου, ο Γιώργος, ο Σήφης και η Δάφνη, είναι η βασική µου δύναμη. Είναι το νόημα της ζωής µου. Αισθάνομαι ότι υπάρχω και αναπνέω γι’ αυτά. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε μαζί. ∆εν αισθάνομαι ποτέ μόνη, γιατί δεν είμαι μόνη. Είμαστε τέσσερις, μια ομάδα που πορεύεται ενωμένη.
Προλάβατε να πείτε στον σύζυγό σας όλα όσα θέλατε;
Εννοείται πως όχι. Ο Μανούσος κι εγώ μιλούσαμε καθημερινά για όλα. Ήμασταν σύντροφοι µε ουσιαστική επικοινωνία, ανταλλάσσαμε σκέψεις και ανησυχίες, βρίσκαμε χρόνο για εμάς, ακόμα και μέσα στις απαιτήσεις της καθημερινότητας.
Η αλήθεια είναι όμως πως δεν πρόλαβα να του πω όλα όσα θα ήθελα. ∆εν θα µου έφτανε ούτε µία ζωή ούτε και μια δεύτερη για να του πω όλα όσα θα ήθελα. Η απουσία του είναι συνεχής, όχι µόνο στις προσωπικές στιγμές, στις οικογενειακές, αλλά και στις επαγγελματικές. Σε κάθε απόφαση, σε κάθε πρόκληση, αναρωτιέμαι: «Τι θα µου έλεγε; Πώς θα το χειριζόταν εκείνος;». Κάθε βράδυ, όταν κάνω τον απολογισμό της ημέρας µου, ακούω μέσα µου τη φωνή του. Είναι μια σιωπηλή, αλλά πολύτιμη παρουσία, που µε καθοδηγεί.
