Για μία ακόμη φορά παρεμβαίνει ο Ντράγκι, τονίζοντας ότι οι δασμοί και οι πιέσεις των ΗΠΑ δεν αποτελούν το μεγάλο πρόβλημα, καθώς η Ευρώπη, με τις πολιτικές της, έχει επιβάλει στον εαυτό της δασμούς και δη πολύ υψηλούς.
Ο Μάριο Ντράγκι τονίζει τους δύο σημαντικούς παράγοντες που «μπλοκάρουν» την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας:
1)«Η μακροχρόνια αδυναμία της ΕΕ να αντιμετωπίσει τους περιορισμούς στην προσφορά, ιδίως τους υψηλούς εσωτερικούς φραγμούς και τα ρυθμιστικά εμπόδια»
2)«Η ανοχή της στην επίμονα ασθενή ζήτηση».
«Το ΔΝΤ εκτιμά ότι τα εσωτερικά εμπόδια της Ευρώπης ισοδυναμούν με δασμούς 45% για τη μεταποίηση και 110% για τις υπηρεσίες» τονίζει ο Μάριο Ντράγκι στο άρθρο του στους FT, προσθέτοντας ότι στην επιχειρηματικότητα που αφορά την καινοτομία, δηλαδή τις νέες τεχνολογίες, έχουν επιβληθεί αμέτρητοι ρυθμιστικοί κανόνες, προκαλώντας στην ουσία ανυπέρβλητα εμπόδια στις εταιρείες. «Το κόστος συμμόρφωσης με τον GDPR, για παράδειγμα, εκτιμάται ότι έχει μειώσει τα κέρδη για τις μικρές ευρωπαϊκές εταιρείες τεχνολογίας έως και 12%», υποστηρίζει χαρακτηριστικά.
Οι δύο ελλείψεις
Όσον αφορά στον δεύτερο παράγοντα, ο κ. Ντράγκι τονίζει ότι «αυτό έχει επιδεινώσει όλα τα ζητήματα που προκαλούνται από τους περιορισμούς της προσφορά». Και προσθέτει: «Μέχρι την κρίση, η εγχώρια ζήτηση ως ποσοστό του ΑΕΠ στην ευρωζώνη βρισκόταν κοντά στο μέσο του εύρους των προηγμένων οικονομιών. Ύστερα, έπεσε στον πάτο και έμεινε εκεί».
«Και οι δύο αυτές ελλείψεις -προσφορά και ζήτηση- προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από την ίδια την Ευρώπη. Είναι επομένως μέσα στις δυνατότητές της να αλλάξουν, με μία «ανυποχώρητη προσπάθεια για την άρση των περιορισμών προσφοράς» και «ανακατευθύνοντας τη ζήτηση πίσω στην εγχώρια αγορά», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ.Ντράγκι, ο οποίος καλεί σε «μια πιο διορατική χρήση της δημοσιονομικής πολιτικής, με τη μορφή υψηλότερων παραγωγικών επενδύσεων» αλλά, όπως επισημαίνει, «αυτό το μονοπάτι απαιτεί μια θεμελιώδη αλλαγή νοοτροπίας. Μέχρι τώρα, η Ευρώπη είχε επικεντρωθεί είτε σε μεμονωμένους είτε σε εθνικούς στόχους χωρίς να υπολογίζεται το συλλογικό τους κόστος».
Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή του, τονίζει ότι «τα εσωτερικά εμπόδια είναι κληρονομιά εποχών που το εθνικό κράτος ήταν το φυσικό πλαίσιο δράσης. Αλλά είναι πλέον σαφές ότι η δράση με αυτό τον τρόπο δεν έχει προσφέρει ούτε ευημερία για τους Ευρωπαίους, ούτε υγιή δημόσια οικονομικά, ούτε καν εθνική αυτονομία, η οποία απειλείται από την πίεση από το εξωτερικό. Γι’ αυτό χρειάζεται ριζική αλλαγή».
