Στην Ευρώπη οι αυτοκρατορίες κατέρρευσαν μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και η διάδοχη κατάσταση ήταν τα έθνη- κράτη, σε μερικά εκ των οποίων απλώς διατηρήθηκε η μοναρχία, χωρίς ουσιαστικές εκτελεστικές εξουσίες.
Το ίδιο συνέβη και στην εγγύς Ανατολή. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρευσε και επικράτησαν οι νεότουρκοι με τον Κεμάλ Ατατούρκ να στήνει το νέο τουρκικό κράτος σε άλλες βάσεις. Ένα κοσμικό κράτος, που τηρούσε αποστάσεις από την οθωμανική παράδοση. Και αυτή η κληρονομιά διατηρήθηκε, πολλές φορές και δια ροπάλου, αφού εγυυητής της ήταν ο στρατός.
Όλα αυτά μέχρι να έρθει στα πράγματα ο Ταγίπ Ερντογάν. Δεν έδειξε από την αρχή αυτό το οποίο τώρα επιχειρεί. Ήταν ένας συντηρητικός πολιτικός, που αν μπορούμε να κάνουμε μια αυθαίρετη προβολή στη σημερινή πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ υποσχέθηκε να κάνει «την Τουρκία μεγάλη ξανά».
Όσο εδραιωνόταν στο πολιτικό σκηνικό τόσο το βλέμμα του γυρνούσε προς την οθωμανική περίοδο για να αντλήσει «δόξα». Άρχισε το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας», που ουσιαστικά παρήγαγε έναν αλυτρωτισμό για τα εδάφη της αυτοκρατορίας.
Παράλληλα με αυτά άρχισε να «καθαρίζει» το τοπίο από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Το 2016 με το πραξικόπημα εναντίον του στάθηκε για τον Ερντογάν μια χρυσή ευκαιρία να εξαφανίζει κάθε αντιπολιτευτικό ψήγμα στον κρατικό μηχανισμό. Ο Ερντογάν πέρασε τότε τη γραμμή από τον αυταρχισμό στην απολυταρχία. Και όταν κάποιος έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι αυτοκράτορας κάθε κίνηση που αμφισβητεί το «θρόνο» αντιμετωπίζεται με σκληρότητα.
Η δίωξη του Ιμάμογλου με ένα κατηγορητήριο που δεν θα έστεκε σε καμία δυτική δημοκρατία είναι το τελευταίο δείγμα της οθωμανικής εκδοχής του «το κράτος είμαι εγώ». Το μόνο που διαφεύγει στον Ερντογάν είναι ότι η ιστορία των αυτοκρατοριών δεν περιλαμβάνει μόνο την περίοδο της ακμής και της παντοκρατορίας, περιλαμβάνει και την περίοδο της πτώσης.
