Η ταινία του Pablo Larraín «Maria» αφορά στην Μαρία Κάλλας, αλλά και στην Αντζελίνα Τζολί, με τον ίδιο τρόπο που το Limelight αφορούσε τον Τσάπλιν και το Last Tango in Paris τον Μπράντο.
Ο Χιλιανός σκηνοθέτης, παίρνει την 49χρονη Τζολί, που κάποτε ήταν η πιο ακριβοπληρωμένη σταρ στον κόσμο, και την «κρεμάει» σαν έναν πίνακα που πρέπει να τον κοιτάζεις ή σαν ένα ανεκτίμητο άγαλμα που πρέπει να θαυμάσεις ως Μαρία Κάλλας.
Αναμφίβολα έχει γίνει πολύς λόγος για το γεγονός ότι η Τζολί εκπαιδεύτηκε επί αρκετούς μήνες για να ερμηνεύσει τα τραγούδια της ταινίας, με τη φωνή της να αναμειγνύεται με εκείνη της Κάλλας.
Και έτσι η Τζολί ως Μαρία προχωράει, με τον αρχοντικό της τρόπο, να μας ξεναγήσει στη ζωή και την εποχή της ντίβας, σαν σερβιτόρος με ίσια πλάτη που ισορροπεί έναν ασημένιο δίσκο με εκλεκτό φαγητό.
«Αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, κάνει “ζουμ” στην πρωταγωνίστριά του, καθώς εκείνη κινείται στο διαμέρισμά της ή παραπαίει στο Jardin du Luxembourg. Μια από τις τυχαίες απολαύσεις της Μαρίας είναι η υποβλητική αίσθηση του αστικού Παρισιού της δεκαετίας του ’70. Πρόκειται για μια πόλη με μπιστρό και παπιγιόν, που δεν την έχουν αγγίξει οι φοιτητικές εξεγέρσεις και η Nouvelle Vague», γράφει ο Xan Brooks από την Guardian.
«Με κέρδισε και μέχρι τους τίτλους τέλους, ο Θεός να μας βοηθήσει, ήλπιζα για ένα encore», καταλήγει εκστασιασμένος ο δημοσιογράφος για να βάλει τελικά τέσσερα αστέρια στην ταινία που βγήκε στις 5 Δεκεμβρίου 2024 στις ελληνικές αίθουσες.
Η τέχνη ενώνει, αλλά και διχάζει. Στην αντίπερα όχθη, ένας άλλον μιντιακός «γίγαντας» οι New York Times φυσικά συμφωνούν για το μεγαλείο της ελληνίδας ντίβας, αλλά όχι για τη λάμψη της ταινίας.
«Η Τζολί είναι αφοσιωμένη, αλλά η κάμερα ξοδεύει σχεδόν όλο το χρόνο της παρατηρώντας από κοντά την ατελείωτα απελπισμένη έκφρασή της», γράφει η συνάδελφος του Xan, Alissa Wilkinson.
«Το αποτέλεσμα είναι ότι η “Maria” μοιάζει με ένα πορτρέτο της καλλιτέχνιδας ως ναρκισσίστριας, κάποιας που επιμένει να μαρτυρήσει τον εαυτό της σε μια πυρά που κανείς δεν της ζήτησε να ανέβει.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτή ήταν η πρόθεση των δημιουργών της ταινίας. Γνωρίζουν ότι η Κάλλας έζησε μια συναρπαστική ζωή, ήταν μια συναρπαστική γυναίκα. Υπάρχουν πολλά για να δουλέψουν εδώ.
Ίσως η μεγαλύτερη από τη ζωή ντίβα αρνήθηκε τελικά να διαβαστεί προσεκτικά. Αλλά αυτό που παίρνουμε εδώ δεν είναι ενδιαφέρον, και δεν λέγεται με ενδιαφέροντα τρόπο. Ίσως η προειδοποίηση της Κάλλας προς τον Ωνάση να εξηγεί το πρόβλημα: Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο η αυτοπεποίθηση γίνεται ένα είδος τρέλας».
«Αξίζει το Όσκαρ…»
Και ο κλήρος πέφτει στους πιο «σκληροπυρηνικούς» κριτές: το κοινό.
Βυθισμένοι στην ονειρική ατμόσφαιρα της ταινίας, οι έλληνες που επέλεξαν να ανακαλύψουν τη ζωή της σοπράνο, είδαν με το δικό τους «ανόθευτο βλέμμα» την ηρωίδα να αναπολεί τη ζωή της δίνοντας συνέντευξη σε έναν φανταστικό δημοσιογράφο με το όνομα Mandrax, όπως λέγεται και το παραισθησιογόνο φάρμακο στο οποίο έχει εθιστεί.
«Αξίζει το Όσκαρ για τις εκφράσεις του προσώπου της σε όλη την ταινία αλλά ειδικά για την τελευταία συγκλονιστική σκηνή που την έσκισε
Με συγκίνησε πολύ ο τρόπος που εξέφρασε την μοναξιά, την εύθραυστη ψυχολογία & τις ένδοξες στιγμές της
Η καλύτερη ερμηνεία της by far», γράφει ένας χρήστης στο X.
«Ερμηνεία ζωής για τη Jolie, πιστεύω αλλά η ταινία είναι τέρμα καταθλιπτική, να το ξέρετε! Όπως ήταν η ζωή της Κάλας εξάλλου…», σημειώνει ένας άλλος.
«Η Jolie έγινε η Κάλλας & αξίζει υποψηφιότητα για Όσκαρ», προσθέτει ένας άλλος.
«Αριστούργημα. Η Jolie έγινε η Κάλλας & αξίζει υποψηφιότητα για Όσκαρ. Η ταινία έχει μια γλυκιά μελαγχολία γτ δείχνει τις τελευταίες μέρες της, όταν δεν μπορούσε να τραγουδήσει & μέσα από τις παραισθήσεις της περνάει μπροστά της η ζωή της. Μια συγκινητική βιογραφία»
«Πήγα εχθές και είδα το Maria και πραγματικά την θεωρώ ταινιάρα (από τις μηδαμινές μου γνώσεις στις ταινίες γιατί είμαι άσχετη)
Εκτίμησα το γεγονός ότι δεν είναι ένα τυπικό biography γιατί καμ ον στο 2024 είμαστε όποια πληροφορία θέλουμε για την Μαρία Κάλλας την γκουγκλαρουμε»
«Δεν μου άρεσε η ταινία Maria. H Angelina Jolie εξαιρετική μεν, καμία ομοιότητα με την Κάλας δε.», έγραψε ένας άλλος.
Η συνέχεια, όπως είθισται να λένε, στις αίθουσες.
