Λίγες πόλεις έχουν ρομαντικοποιηθεί τόσο πολύ όσο το Παρίσι και λίγες εποχές στο Παρίσι έχουν ρομαντικοποιηθεί τόσο πολύ όσο η δεκαετία του 1920.
Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους διάσημους ξένους καλλιτέχνες και λογοτέχνες που ζούσαν στη γαλλική πρωτεύουσα εκείνη τη δεκαετία: ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο Σαλβαδόρ Νταλί, ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και η Ζέλντα Φιτζέραλντ, ο Πάμπλο Πικάσο, η Γερτρούδη Στάιν, ο Μαν Ρέι – πολλοί από αυτούς εμφανίστηκαν και στην ταινία «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» του Γούντι Άλεν, έναν φόρο τιμής σε αυτήν ακριβώς τη δεκαετία του 1920.
Είναι ακόμα δύσκολο, έναν αιώνα μετά, να μην αισθάνεται κανείς τουλάχιστον κάποια περιέργεια για το πραγματικό Παρίσι της δεκαετίας του ’20, πλάνα του οποίου μπορείτε να δείτε ψηφιακά επεξεργασμένα και επιχρωματισμένα να παίζουν με ομαλή ταχύτητα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο στο παρακάτω βίντεο, που πραγματοποιήθηκε με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης.
Από ορισμένες απόψεις, το Παρίσι δεν έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία εκατό περίπου χρόνια. Η Παναγία των Παρισίων, οι γέφυρες του Σηκουάνα και η στήλη Βαντόμ στην ομώνυμη πλατεία, όπως φαίνονται στο βίντεο, είναι άμεσα αναγνωρίσιμες σε όποιον έχει πάει εκεί.
Και παρόλο που η ενδυμασία των τότε Παριζιάνων μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από τη σημερινή, οι συνήθειές τους σίγουρα δεν είναι: τότε, όπως και τώρα, περνούσαν σαφώς σημαντικό χρόνο στα περίφημα καφέ της πόλης (και σε ορισμένες περιπτώσεις, κρίνοντας από το βίντεο, πρόκειται για τα ίδια καφέ με σήμερα, όπως το Le Dôme και το Le Café de la Paix). Τότε βέβαια, οι περισσότεροι διάβαζαν εφημερίδες, ενώ σήμερα είναι χαμένοι μέσα στις οθόνες των smartphones…